Hallo beste mensen!

Het heeft behoorlijk lang geduurd, maar hier zijn we dan weer een keertje. Op het moment hebben we een laptop dus we gaan proberen jullie tijdens lange busreizen even bij te praten over al onze belevenissen! We zullen proberen de draad op te pakken in het land waar we jullie de vorige keer verlaten hebben: China!

Ons laatste bericht schreven we tijdens het ontspannen in Yangshuo. Daar zijn we toen nog enkele dagen gebleven, voordat we weer verder moesten. We hebben daar nog een supermooi tochtje gemaakt door de omgeving die echt fantastisch was! Eerst een stukje fietsen (achter de gids aan die op een motorbike zat). Vervolgens werden wij op een bamboovlot gezet en bracht hij onze fietsen naar het eindpunt. Twee uur lang lekker op de rivier gevaren, met zo af en toe zelfs een kleine waterval! Daarna zijn we weer rustig naar huis gefietst en begonnen met het inpakken voor onze volgende bestemming: Jhinghong.

Probleem was dat Jhinghong een behoorlijk eind weg was, het blijft tenslotte China. Het eerste stuk (20 uur) gingen we met de trein. Het was weer een ouderwetse Chinese stink trein (noodles, sigaretten, scheten, knoflook, vol, ringtones), genieten dus! Na de treinreis waren we aangekomen in Kunming; van waaruit we nog 10 uur in de sleeperbus moesten. Dit is een bus waarin bedjes zijn; zodat je kan slapen. Helaas was de chauffeur niet al te voorzichtig en de ravijnen behoorlijk diep, dus van slapen kwam niet zoveel. Daar boven op kwam dat we om 12 uur ’s middags de bus pakten; dus ook niet echt slaaptijd. Maar uiteindelijk kwamen we aan in Jhinghong; een plek in het diepe zuiden van China, dicht tegen de grens met Laos aan. We zijn een paar dagen in Jhinghong gebleven om bij te komen van de reis. Jhinghong zelf was gelukkig iets anders dan de gemiddelde Chinese stad; niet zo groot, niet zo heel druk en niet zo heel vies. Ook niet zo heel veel te zien, al hadden ze wel mooie botanische tuinen!

Na een paar dagen Jhinghong werd het tijd om onze reis naar Laos te vervolgen. Vanuit Jhinghong ging er een directe bus naar Luang Nam Tha in Noord-Laos. Deze bus was op zich al een belevenis; werkelijk alles werd de grens mee overgenomen: levende kuikens, groenten, fruit en heel veel geheimzinnige doosjes. Desondanks ging de grensovergang soepeltjes en na bijna vier weken hadden we China verlaten.

Vanaf de grens was het nog een paar uur naar onze eerste bestemming in Laos. Luang Nam Tha ligt middenin een nationaal park met prachtige jungle en je hoort hier echt een ecotrekking de jungle in te maken. Bij binnenkomst was al meteen een verschil te zien met China: een van de grotere toeristen trekpleisters bestaat eigenlijk alleen maar uit een stoffige straat met wat guesthouses, restaurants en reisbureautjes. Dit bleek in heel Laos wel een beetje zo te zijn. Een hele verademing na alle drukte in China!

Uiteraard wilden wij ook graag de jungle in. Het principe van ecotrekking gaat erom dat het toerisme geen negatieve invloed op de omgeving en natuur mag uitoefenen. Daarom worden de groepen klein gehouden, gaat je geld gedeeltelijk naar de dorpen van de gidsen en slaap jij in local villages. Wij hadden uiteindelijk een groep met acht toeristen (het maximum) en twee gidsen. Naast ons was er nog een ander Nederlands stel, twee Duitsers, een Fransman en een Amerikaan van 68 die het snelste van iedereen de bergen opklauterde.

De trekking was fantastisch: super mooie natuur (burgers bush is echt een goeie imitatie van de echte jungle!), leuke groep, geen andere toeristengroepen, superlekker eten met ingrediënten uit de jungle en geserveerd in een bananenblad! De eerste nacht sliepen we in een local village; was supermooi om te zien hoe die mensen daar nog leven. Ze waren ook heel vriendelijk en speciaal voor de toeristen (maximaal 1 keer per week kwam er een groep) was een soort slaapzaal gebouwd waar we heerlijk in konden slapen. De volgende dag gingen we weer door de jungle heen, Tim stond niet altijd even stevig op zijn voeten dus die gleed enkele keren naar beneden, maar gelukkig ging het verder zonder echte ongelukken. Ook de tweede nacht sliepen we in een local village; al sliepen we nu iets verder van het dorpje weg. Dit dorpje lag aan een echte weg (de eerste was alleen te bereiken door er naar toe te lopen in 1 dag) en ook hadden ze elektriciteit. Dit maakte het toch wat anders dan het eerste dorpje, maar evengoed hebben we ons er nog prima vermaakt. Gezellig gekletst met de locals en gezongen rond het kampvuur. Op de derde en laatste dag gingen we kajakken, wat wederom fantastisch was. Heel leuk om de jungle vanaf een andere kant te zien en er waren zelfs enkele stroomversnellingen! Nadeel was dat onze bleke huidjes nog niet echt aan de zon waren gewend…

Nadat we terug waren in de bewoonde wereld zijn we doorgegaan naar Luang Prabang, 1 dag in de bus vanaf Luang Nam Tha. Helaas waren wij de laatsten die in het minibusje stapten waardoor we klapstoeltjes zonder leuning hadden. Daar kwam bovenop dat grote gedeeltes van de weg niet verhard waren wat het plezier van de reis niet ten goede kwam. Gelukkig kwamen we levend aan in Luang Prabang. Deze stad staat op de werelderfgoedlijst vanwege de vele tempels en oude paleizen. Volgens Lonely Planet is het de meeste romantische stad (nou ja dorp) van Zuid-Oost Azie en het was inderdaad super relaxed! Heel rustig, overal monniken op straat en supergoede massages. Myrt was hier een beetje ziek geworden; dus we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een weekje lekker rustig aan te doen: tempeltje hier, massage daar en van tijd tot tijd een middagdutje.

Na een week moesten we toch maar weer eens door. Ons volgende doel was Vang Vieng, het party capital van Laos. Aangezien we tot dan toe weinig party in Laos hadden gezien, waren we erg benieuwd. Bij aankomst in Vang Vieng konden wij de party nog niet zo snel ontdekken - het leek meer een gemiddeld stoffig dorpje. De grote attractie van Vang Vieng is echter het tuben. Hierbij huur je een grote binnenband van een vrachtwagen en daarmee dobber je de rivier af. Ondertussen zijn er bars waar je een drankje kan drinken. Tegen zes uur kwamen alle tubers terug en bleek waarom dit het partycapital is; iedereen was behoorlijk dronken en zat onder de verf. Tot diep in de nacht ging dat feest door op het party eiland.

De volgende dag wilden wij dat tuben dus ook maar eens proberen. De avond ervoor waren we een Nederlands stel tegen gekomen en rond 12 uur ’s middags huurden we vier banden en gingen we op pad. Je werd vier kilometer upstream gebracht met een tuctuc; de terugtocht zou 1,5-2 uur duren. Eitje, dachten wij. Aangekomen bij het startpunt kwamen we de rivier nog niet in want daar stond al de eerste bar. Ook ons eerste drankje dus. Waren heel veel Australiers daar die al flink aangeschoten (kneiterlam) waren. Ondertussen waren we nog twee andere Nederlanders tegengekomen en vermaakten wij ons ook al prima. Na een uurtje gingen we met z’n zessen maar eens naar de volgende bar. Het was maar liefst 50 meter dobberen en toen werden we al op de kant gekwakt door de plaatselijke proppers. Maar weer een drankje doen dus…. Toen we drie barren verderop waren was het al half 5, waren we niet echt nuchter meer en konden we het beginpunt nog zien! Vol goede moed besloten we naar het eind te gaan dobberen. Helaas hebben we dat nooit gered; het werd donker en koud en we moesten voor 6 uur terug zijn om de borg terug te krijgen. Gelukkig stonden overal langs de kant tuctuc’s die je wel naar huis wilden brengen; helaas niet voor zes uur terug maar wel een supergezellige dag gehad! De volgende avond zijn we nog naar het partyeiland geweest; maar daarna was het wel een beetje klaar met Vang Vieng.

Ons volgende reisdoel was Vientiane, de hoofdstad van Laos en tevens de grootste stad met 200.000 inwoners. We zijn daar enkele dagen gebleven, we vonden het echt een geweldige stad. Een mooie, rustige stad – dit kenden we nog niet na China! We hebben wat tempels gezien en het Boeddha park. Dit is een park met honderden Boeddhistische beelden waarvan enkele gigantisch groot zijn, was erg leuk om te zien. Op een van onze laatste dagen bestond Vientiane 350 jaar en Laos 35 jaar. Om dat te vieren zou er een groot feest zijn bij het National Stadium. Wij daarnaar toe bleek het alleen voor genodigden (Communistische partij bobo’s) te zijn. Gelukkig kregen we van 2 Engelsen de tip dat we om 6 uur misschien gewoon naar binnen mochten en ze hadden nog gelijk ook! We moesten wel op de trap zitten; maar we konden alles perfect zien. Helaas viel het uiteindelijk een beetje tegen. Het eerste uur werd besteed aan een oud-communistische vlaggenparade en de Laotiaanse president gaf een ellenlange speech. Daarna waren er nog wat optredens; maar het was iets minder flitsend dan verwacht.

In Vientiane zijn we ook nog naar het COPE bezoekerscentrum geweest. Deze organisatie (www.copelaos.org) maakt protheses voor mensen die een arm op been verloren hebben. Tijdens de Vietnam oorlog hebben de Amerikanen namelijk 7 jaar lang Oost-Laos gebombardeerd om te voorkomen dat de Vietcong van Noord naar Zuid kon lopen. Hierbij is vooral gebruik gemaakt van clusterbommen; waarvan een groot gedeelte nog niet is afgegaan. Hierdoor liggen er op het moment nog 8 miljoen ontplofte bommen in Laos; welke dagelijks voor nieuwe slachtoffers zorgen. Naast deze slachtoffers worden ook andere mensen met bijvoorbeeld polio geholpen. Bij het bezoekerscentrum werden deze mensen ook behandeld en werd er werk voor hun gezocht. Ondanks de trieste omstandigheden was het heel goed om te zien hoe deze mensen er het beste van maken en hing er zeker geen negatieve sfeer op het complex. Er werd veel gedaan met sport en handarbeid en de sfeer was erg zonnig! We waren erg onder de indruk..

Voor zover onze avonturen in China en Laos. Binnenkort zullen we een nieuw verhaal op de site plaatsen met onze belevenissen in Thailand en Maleisie en daarna zullen we het Thailand-Cambodia-Vietnam avontuur met onze ouders beschrijven. We zitten ondertussen al in Vietnam, maar we hebben bedacht om de verhalen er land voor land op te zetten, om een verhaal van 10 kantjes te vermijden. Ook gaan we onze best doen om de foto’s bij te werken!!

Succes met de barre kou in Nederland en een gelukkig nieuw jaar!!!

Dikke kussen,

Tim en Myrte