The killing fields

De Rode Khmer. Iedereen heeft er wel eens van gehoord, we weten allemaal dat het iets te maken heeft met het communisme en dat er vroeger wel eens iets op het nieuws was over de Rode Khmer. Een negatieve associatie komt naar boven; het horen (of lezen) van de naam geeft ons een vervelend gevoel. Maar in hoeverre zijn we echt op de hoogte van de gebeurtenissen tijdens het regime van de Rode Khmer in Cambodja?

De waarheid blijkt toch net iets schokkender dan we dachten. Wij bezoeken in Phnom Penh het Tuol Sleng museum en de zogenoemde ‘killing fields’. Een gruwelijk stukje Cambodjaanse geschiedenis onthult zich.

Het is april 1975 en de Rode Khmer – de Cambodjaanse communistische partij – dringt Phnom Penh binnen. Onder het regime van Pol Pot wordt op zeer bloedige wijze geprobeerd om van Cambodja een ideale communistische heilstaat te maken in navolging van Mao’s denken. Alle steden worden ontruimd en burgers moeten als slaven op het platteland werken. Het regime resulteert in een verschrikkelijke genocide waarbij tegenstanders, intellectuelen en academici gedood worden. Het dragen van een bril, het spreken van een vreemde taal of het uitdragen van je eigen mening worden als verdacht gezien en zijn dus redenen om vermoord te worden.

Vijanden van het regime van Pol Pot worden onder andere naar Tuol Sleng gebracht, een gevangenis waar de Rode Khmer haar gevangenen martelt en vermoordt. Het meest weerzinwekkende aan deze plek is dat de gevangenis in een schoolgebouw gevestigd is. Klaslokalen zijn omgebouwd tot martelkamers en honderden cellen van een vierkante meter. Het klimrek buiten doet dienst als martelwerktuig.

Een enorm aantal gevangenen (14.000 – 20.000) is in Tuol Sleng oftewel S-21 gemarteld en daarna om het leven gebracht in uitroeiingkamp Choeung Ek. Na de bevrijding in 1979 blijkt dat slechts zeven gevangenen de martelingen in S-21 hebben overleefd.

Na ons bezoek aan Tuol Sleng is het tijd voor het ‘hoogtepunt’, zoals aangegeven staat in de reisinformatie van de lokale tourorganisaties. Choeung Ek, oftewel de killing fields. Het eindpunt voor de gevangenen. Een prachtige, stille plek. In het midden staat een hoge toren. Na een wat betere inspectie blijkt de toren gevuld te zijn met menselijke schedels. In veel van de schedels zitten bovenop of aan de zijkant ronde gaatjes van geweerkogels.

We lopen verder en zien onder andere de ‘killing tree’, een beruchte boom waar baby’s tegen doodgeslagen werden. Al eerder zagen we schilderijen van tientallen, honderden baby’s die in de lucht gegooid werden en daarna letterlijk ‘uit de lucht geschoten’ zijn.

Naast de killing tree zijn er op Choeung Ek een aantal massagraven en onbestemde kuilen te zien, waar honderden slachtoffers – levend of dood – op een hoop begraven werden. Op de paden steken overal oude kleren en botten de grond uit. Behalve de stilte is alleen het gekwetter van vrolijke kinderstemmetjes te horen, afkomstig uit een schooltje vlak naast de killing fields.

Het blijft onduidelijk hoeveel Cambodjanen er tijdens het regime van Pol Pot om zijn gebracht. Schattingen lopen uiteen van 1,5 miljoen tot 2,5 miljoen mensen, dit komt neer op ongeveer 25% van de toenmalige Cambodjaanse bevolking. Veel gebeurtenissen tijdens het schrikbewind werden voor de buitenwereld verborgen gehouden. Pas laat, veel te laat, is de genocide in Cambodja wereldwijd bekend geworden. Hoe moet dit gevoeld hebben voor de Cambodjanen, alleen op de wereld?

Soms is het belangrijk om even stil te staan bij de gruwelijkheden die zich – veelal ongemerkt – in onze wereld afspelen.

Liefs, Myrte

China & Laos

Hallo beste mensen!

Het heeft behoorlijk lang geduurd, maar hier zijn we dan weer een keertje. Op het moment hebben we een laptop dus we gaan proberen jullie tijdens lange busreizen even bij te praten over al onze belevenissen! We zullen proberen de draad op te pakken in het land waar we jullie de vorige keer verlaten hebben: China!

Ons laatste bericht schreven we tijdens het ontspannen in Yangshuo. Daar zijn we toen nog enkele dagen gebleven, voordat we weer verder moesten. We hebben daar nog een supermooi tochtje gemaakt door de omgeving die echt fantastisch was! Eerst een stukje fietsen (achter de gids aan die op een motorbike zat). Vervolgens werden wij op een bamboovlot gezet en bracht hij onze fietsen naar het eindpunt. Twee uur lang lekker op de rivier gevaren, met zo af en toe zelfs een kleine waterval! Daarna zijn we weer rustig naar huis gefietst en begonnen met het inpakken voor onze volgende bestemming: Jhinghong.

Probleem was dat Jhinghong een behoorlijk eind weg was, het blijft tenslotte China. Het eerste stuk (20 uur) gingen we met de trein. Het was weer een ouderwetse Chinese stink trein (noodles, sigaretten, scheten, knoflook, vol, ringtones), genieten dus! Na de treinreis waren we aangekomen in Kunming; van waaruit we nog 10 uur in de sleeperbus moesten. Dit is een bus waarin bedjes zijn; zodat je kan slapen. Helaas was de chauffeur niet al te voorzichtig en de ravijnen behoorlijk diep, dus van slapen kwam niet zoveel. Daar boven op kwam dat we om 12 uur ’s middags de bus pakten; dus ook niet echt slaaptijd. Maar uiteindelijk kwamen we aan in Jhinghong; een plek in het diepe zuiden van China, dicht tegen de grens met Laos aan. We zijn een paar dagen in Jhinghong gebleven om bij te komen van de reis. Jhinghong zelf was gelukkig iets anders dan de gemiddelde Chinese stad; niet zo groot, niet zo heel druk en niet zo heel vies. Ook niet zo heel veel te zien, al hadden ze wel mooie botanische tuinen!

Na een paar dagen Jhinghong werd het tijd om onze reis naar Laos te vervolgen. Vanuit Jhinghong ging er een directe bus naar Luang Nam Tha in Noord-Laos. Deze bus was op zich al een belevenis; werkelijk alles werd de grens mee overgenomen: levende kuikens, groenten, fruit en heel veel geheimzinnige doosjes. Desondanks ging de grensovergang soepeltjes en na bijna vier weken hadden we China verlaten.

Vanaf de grens was het nog een paar uur naar onze eerste bestemming in Laos. Luang Nam Tha ligt middenin een nationaal park met prachtige jungle en je hoort hier echt een ecotrekking de jungle in te maken. Bij binnenkomst was al meteen een verschil te zien met China: een van de grotere toeristen trekpleisters bestaat eigenlijk alleen maar uit een stoffige straat met wat guesthouses, restaurants en reisbureautjes. Dit bleek in heel Laos wel een beetje zo te zijn. Een hele verademing na alle drukte in China!

Uiteraard wilden wij ook graag de jungle in. Het principe van ecotrekking gaat erom dat het toerisme geen negatieve invloed op de omgeving en natuur mag uitoefenen. Daarom worden de groepen klein gehouden, gaat je geld gedeeltelijk naar de dorpen van de gidsen en slaap jij in local villages. Wij hadden uiteindelijk een groep met acht toeristen (het maximum) en twee gidsen. Naast ons was er nog een ander Nederlands stel, twee Duitsers, een Fransman en een Amerikaan van 68 die het snelste van iedereen de bergen opklauterde.

De trekking was fantastisch: super mooie natuur (burgers bush is echt een goeie imitatie van de echte jungle!), leuke groep, geen andere toeristengroepen, superlekker eten met ingrediënten uit de jungle en geserveerd in een bananenblad! De eerste nacht sliepen we in een local village; was supermooi om te zien hoe die mensen daar nog leven. Ze waren ook heel vriendelijk en speciaal voor de toeristen (maximaal 1 keer per week kwam er een groep) was een soort slaapzaal gebouwd waar we heerlijk in konden slapen. De volgende dag gingen we weer door de jungle heen, Tim stond niet altijd even stevig op zijn voeten dus die gleed enkele keren naar beneden, maar gelukkig ging het verder zonder echte ongelukken. Ook de tweede nacht sliepen we in een local village; al sliepen we nu iets verder van het dorpje weg. Dit dorpje lag aan een echte weg (de eerste was alleen te bereiken door er naar toe te lopen in 1 dag) en ook hadden ze elektriciteit. Dit maakte het toch wat anders dan het eerste dorpje, maar evengoed hebben we ons er nog prima vermaakt. Gezellig gekletst met de locals en gezongen rond het kampvuur. Op de derde en laatste dag gingen we kajakken, wat wederom fantastisch was. Heel leuk om de jungle vanaf een andere kant te zien en er waren zelfs enkele stroomversnellingen! Nadeel was dat onze bleke huidjes nog niet echt aan de zon waren gewend…

Nadat we terug waren in de bewoonde wereld zijn we doorgegaan naar Luang Prabang, 1 dag in de bus vanaf Luang Nam Tha. Helaas waren wij de laatsten die in het minibusje stapten waardoor we klapstoeltjes zonder leuning hadden. Daar kwam bovenop dat grote gedeeltes van de weg niet verhard waren wat het plezier van de reis niet ten goede kwam. Gelukkig kwamen we levend aan in Luang Prabang. Deze stad staat op de werelderfgoedlijst vanwege de vele tempels en oude paleizen. Volgens Lonely Planet is het de meeste romantische stad (nou ja dorp) van Zuid-Oost Azie en het was inderdaad super relaxed! Heel rustig, overal monniken op straat en supergoede massages. Myrt was hier een beetje ziek geworden; dus we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om een weekje lekker rustig aan te doen: tempeltje hier, massage daar en van tijd tot tijd een middagdutje.

Na een week moesten we toch maar weer eens door. Ons volgende doel was Vang Vieng, het party capital van Laos. Aangezien we tot dan toe weinig party in Laos hadden gezien, waren we erg benieuwd. Bij aankomst in Vang Vieng konden wij de party nog niet zo snel ontdekken - het leek meer een gemiddeld stoffig dorpje. De grote attractie van Vang Vieng is echter het tuben. Hierbij huur je een grote binnenband van een vrachtwagen en daarmee dobber je de rivier af. Ondertussen zijn er bars waar je een drankje kan drinken. Tegen zes uur kwamen alle tubers terug en bleek waarom dit het partycapital is; iedereen was behoorlijk dronken en zat onder de verf. Tot diep in de nacht ging dat feest door op het party eiland.

De volgende dag wilden wij dat tuben dus ook maar eens proberen. De avond ervoor waren we een Nederlands stel tegen gekomen en rond 12 uur ’s middags huurden we vier banden en gingen we op pad. Je werd vier kilometer upstream gebracht met een tuctuc; de terugtocht zou 1,5-2 uur duren. Eitje, dachten wij. Aangekomen bij het startpunt kwamen we de rivier nog niet in want daar stond al de eerste bar. Ook ons eerste drankje dus. Waren heel veel Australiers daar die al flink aangeschoten (kneiterlam) waren. Ondertussen waren we nog twee andere Nederlanders tegengekomen en vermaakten wij ons ook al prima. Na een uurtje gingen we met z’n zessen maar eens naar de volgende bar. Het was maar liefst 50 meter dobberen en toen werden we al op de kant gekwakt door de plaatselijke proppers. Maar weer een drankje doen dus…. Toen we drie barren verderop waren was het al half 5, waren we niet echt nuchter meer en konden we het beginpunt nog zien! Vol goede moed besloten we naar het eind te gaan dobberen. Helaas hebben we dat nooit gered; het werd donker en koud en we moesten voor 6 uur terug zijn om de borg terug te krijgen. Gelukkig stonden overal langs de kant tuctuc’s die je wel naar huis wilden brengen; helaas niet voor zes uur terug maar wel een supergezellige dag gehad! De volgende avond zijn we nog naar het partyeiland geweest; maar daarna was het wel een beetje klaar met Vang Vieng.

Ons volgende reisdoel was Vientiane, de hoofdstad van Laos en tevens de grootste stad met 200.000 inwoners. We zijn daar enkele dagen gebleven, we vonden het echt een geweldige stad. Een mooie, rustige stad – dit kenden we nog niet na China! We hebben wat tempels gezien en het Boeddha park. Dit is een park met honderden Boeddhistische beelden waarvan enkele gigantisch groot zijn, was erg leuk om te zien. Op een van onze laatste dagen bestond Vientiane 350 jaar en Laos 35 jaar. Om dat te vieren zou er een groot feest zijn bij het National Stadium. Wij daarnaar toe bleek het alleen voor genodigden (Communistische partij bobo’s) te zijn. Gelukkig kregen we van 2 Engelsen de tip dat we om 6 uur misschien gewoon naar binnen mochten en ze hadden nog gelijk ook! We moesten wel op de trap zitten; maar we konden alles perfect zien. Helaas viel het uiteindelijk een beetje tegen. Het eerste uur werd besteed aan een oud-communistische vlaggenparade en de Laotiaanse president gaf een ellenlange speech. Daarna waren er nog wat optredens; maar het was iets minder flitsend dan verwacht.

In Vientiane zijn we ook nog naar het COPE bezoekerscentrum geweest. Deze organisatie (www.copelaos.org) maakt protheses voor mensen die een arm op been verloren hebben. Tijdens de Vietnam oorlog hebben de Amerikanen namelijk 7 jaar lang Oost-Laos gebombardeerd om te voorkomen dat de Vietcong van Noord naar Zuid kon lopen. Hierbij is vooral gebruik gemaakt van clusterbommen; waarvan een groot gedeelte nog niet is afgegaan. Hierdoor liggen er op het moment nog 8 miljoen ontplofte bommen in Laos; welke dagelijks voor nieuwe slachtoffers zorgen. Naast deze slachtoffers worden ook andere mensen met bijvoorbeeld polio geholpen. Bij het bezoekerscentrum werden deze mensen ook behandeld en werd er werk voor hun gezocht. Ondanks de trieste omstandigheden was het heel goed om te zien hoe deze mensen er het beste van maken en hing er zeker geen negatieve sfeer op het complex. Er werd veel gedaan met sport en handarbeid en de sfeer was erg zonnig! We waren erg onder de indruk..

Voor zover onze avonturen in China en Laos. Binnenkort zullen we een nieuw verhaal op de site plaatsen met onze belevenissen in Thailand en Maleisie en daarna zullen we het Thailand-Cambodia-Vietnam avontuur met onze ouders beschrijven. We zitten ondertussen al in Vietnam, maar we hebben bedacht om de verhalen er land voor land op te zetten, om een verhaal van 10 kantjes te vermijden. Ook gaan we onze best doen om de foto’s bij te werken!!

Succes met de barre kou in Nederland en een gelukkig nieuw jaar!!!

Dikke kussen,

Tim en Myrte

De Transsiberie Express is aangekomen!!!

Hallo Nederland!

Het heeft even geduurd maar hier is dan toch onze (zo te zien langverwachte) eerste update! Veel gezien en gedaan de laatste 5 weken, vandaar dat het allemaal wat langer duurde :-)

Maar laten we beginnen bij het begin. Op 15 september pakten wij in Arnhem de trein richting Moskou. Na een korte stop in Duisburg, begon onze eerste treinreis van 1,5 dag naar Moskou. We hadden een tweepersoonscoupe, wat prima beviel (ondanks het feit dat iemand haar hond Happy of Gheeepiee mee had genomen). De trein presteerde het zelfs om een uur te vroeg in Moskou aan te komen!

Moskou als stad viel echter wel een beetje tegen. De mensen waren erg onvriendelijk en weigerden Engels te spreken, gezien onze kennis van het Russisch gaf dat wel eens problemen. Toch hebben we in 2 dagen de highlights wel mee kunnen pakken, inclusief een stuk of 30 bruiloften! Zondagavond was het tijd voor het vertrek naar de transsiberie trein. Waar wij dachten dat we zo'n beetje de enige toeristen in een trein vol Russen zouden zijn; stond er opeens een groep van 20 nederlanders klaar om naar het station te gaan!! Iedereen had geboekt via dezelfde organisatie dus we kwamen dezelfde mensen steeds weer tegen, wat erg gezellig was!

Wij kwamen in de trein terecht met een Iers stel, Nick en Emma, waar we ontzettend veel geluk mee hebben gehad. Ontzettend lieve leuke gezellige mensen, waar we ons vier dagen lang prima mee vermaakt hebben en later in Peking ook nog. In ons rijtuig zat ook een gedeelte van de andere Nederlanders, dus gezelligheid verzekerd! We zaten in totaal vier dagen in de trein; overdag een beetje lezen, slapen of uit het raam staren, ‘s avonds een (klein) feestje met bier of wodka. Erg gezellig en zeker een succes! Wat ook leuk was is dat de trein overdag een paar keer voor een half uur ofzo stopt. Dan kan je er even uit en er wordt eten en drinken verkocht door allerlei vrouwtjes. Tim had in de trein nog een goede vriend gemaakt (Andrei of Gaandrei, 5 woorden Duits en 1 woord Engels), een dikke wodkazuipende hijgende pyamadragende Rus. Hij bood ons om 11 uur ‘s ochtends bier aan en later een hele gerookte vis (die overigens erg lekker was!). Toen hij de trein verliet was door het hele rijtuig 'Tiiiiim' te horen, want een afscheidsknuffel en foto konden natuurlijk niet uitblijven. Tim mist hem dan ook nog steeds heel erg.

Na vier dagen kwamen we aan in Irkutsk; vanwaar we het Baikalmeer konden bezoeken. Alle Nederlanders de bus in en richting Listvianka, waar lake Baikal te zien was. Dit is het grootste meer ter wereld, erg koud en schitterend om te zien. De eerste dag zijn we er wezen rondkijken met wat andere Nederlanders en hebben we de locale gerookte vis (omul) gegeten wat erg lekker was! De volgende dag gingen alle Nederlanders weer weg; maar wij hadden er een extra dag waarin we vooral gerelaxed hebben. Op de weg terug naar Irkutsk om onze trein naar Mongolie te pakken, kwamen we in de eerste sneeuwstorm van het jaar terecht!

Na een treinreis van een dag in een minder goede trein vol Mongoolse handelaren, gearresteerde criminelen en smoezelige coupés kwamen we aan in onze volgende stop: Ulaanbaataar (UB), Mongolie. We werden weer van de trein opgehaald door een gids en naar het Terelj nationaal park gebracht, op 1,5 uur van UB. Waar UB een gigantisch drukke stad was (1,5 miljoen van de 2,5 miljoen Mongolen wonen er), was Terelj een verademing. Prachtig uitgestrekt steppe landschap, met weinig mensen, ondanks het feit dat het vlakbij UB is. Wij zaten wel in een redelijk luxe resort (in 2007 geopend door Gerrit Zalm); met warm water en electriciteit. We sliepen daar in de originele gertenten waar de nomaden al eeuwen in wonen. Nadeel is dat het een tent is, en de nachten in Mongolie behoorlijk koud zijn. Het personeel was zo vriendelijk om de kachel op te stoken voordat je ging slapen; dan was het 35 graden in die tent, maar een uur later was het vuur uit en werd het snel frisser.

Bij aankomst zijn we meteen met de groep Nederlanders uit de trein (die er al een dag waren) op een hike gegaan, wat super mooi was! In 5 uur wandelen bezochten we een traditionele nomaden familie (met SUV voor de deur en tv+dvd speler binnen, maar ok), een tempel en zagen het fantastische landschap! De volgende dag was misschien nog mooier want toen gingen we paardrijden! De meeste mensen van de groep gingen toen weg; maar wij bleven nog samen met 2 Belgen die de transsiberie express deden met hun kind van 1,5! Een superleuk kind, de ouders lieten hem alles doen, hij werd heel vrij opgevoed. Daardoor was hij ook heel sociaal en liep op iedereen af met een grote grijs; iedereen (Myrte voorop natuurlijk) was verliefd! Hij ging ook mee paardrijden, achterop in de draagzak van zijn vader. Het paardrijden beviel goed, het waren redelijk slome knollen maar de gids stookte ze van tijd tot tijd flink op! Het was wederom een groot succes, vooral dankzij de prachtige omgeving. Drie dagen Mongolie was veel te kort voor ons, we komen er zeker nog eens terug!

De laatste dag in UB, was verder niet zo heel interessant op het museum na waar ze een paar complete dinosaurus skeletten opgesteld hadden! De volgende ochtend moesten we echter weer vroeg op om de trein naar Beijing te pakken. We hadden het geluk dat onze cabine 'roommates' er na een paar uur uit moesten, en er een prive (feest) cabine overbleef voor ons!

Op vrijdag 1 oktober kwamen we dan uiteindelijk in Peking aan. We wisten al dat de Chinezen een feestweek hadden, dat was goed te merken. Het was overal verschrikkelijk druk met Chinese toeristen, gelukkig hadden we in Irkutsk een hostel geboekt want alles zat al vol! Uiteindelijk zijn we er een week gebleven omdat er geen treinkaartjes beschikbaar waren (op zondag verlieten al 33 miljoen mensen de stad...). Hebben de must-see locaties (grote muur, verboden stad, olympisch dorp) allemaal wel redelijk gezien, maar overal was het zo verschrikkelijk druk dat het eigenlijk niet leuk meer was. Een specifiek voorbeeld is ons bezoek aan de grote muur. De Chinezen zijn namelijk niet de meeste schone mensen en ze staan overal graag vooraan. Wij gingen naar de muur in een Chinese bus, waarin gegeten, gespuugd en overgegeven werd. Daarbij stonden we 5 uur in de file en kwamen we 15 minuten voor zonsondergang bij de muur aan. De muur was helemaal vol met mensen, je kon er eigenlijk niet meer normaal lopen. Maar we hebben hem gezien, een volle muur is ook wel een ervaring! Op dinsdag was een Nederlandse jongen uit de trein (Thomas) jarig. Ter ere daarvan zijn we eerst met een groep 'Transsiberie Expressers' uit eten geweest en daarna hebben we tot in de vroege uurtjes karaoke gezongen met hem en onze Iertjes!

Na een week Beijing konden we met de trein naar Xi'an. Daar hebben we het terracottaleger gezien wat indrukwekkend was! Zaten in een superrelaxed hostel en de Chinese vakantie was voorbij dus dat was wel een succes. Eigenlijk wilden we vanuit Xi'an naar Shanghai, maar door de expo zou het daar erg druk zijn. Dat bleek ook uit dure treinkaartjes en dure hostels op internet. Na enig overleg hebben we besloten om Shanghai te skippen en in plaats daarvan een cruise te maken over de Yangzi river. Deze is bekend door de three gorges (drie kloven) dam, maar de omgeving zou ook supermooi zijn. In plaats van geleerd te hebben van onze ervaringen (de Chinese tour naar de grote muur) boekten wij doodleuk een Chinese cruise van drie dagen.

Dit was wederom een interessante ervaring. De boot was niet zo heel erg schoon en de Chinezen rochelden er weer flink op los. Ook roken in een klein slaapkamertje is geen probleem. De volgende ochtend was ons brood ook aangegeten door muizen ('oh ja daar hebben we érg veel last van op deze boot'), wat de feestvreugde niet bevorderde. Gelukkig was er nog een Chileen op de boot met wie het wel gezellig was, mede omdat er bier verkocht werd. Ook was de omgeving wederom fantastisch! Je gaat door gigantisch steile kloven en supermooie natuur. We hadden nog een excursie geboekt waarbij we op een kleinere boot gingen door nog smallere riviertjes, dit was echt supermooi!

Na de cruise kwamen we aan in Wuhan, een typische Chinese stad. Niemand heeft er ooit van gehoord maar toch wonen er meer dan vier miljoen mensen (opeens doemt er dan een enorme stad met gigantische flats uit het niets op)!! Van daaruit pakten we een sleeper bus (bus met bedjes) naar Yangshuo waar we nu zijn. We zijn hier zondag aangekomen en het bevalt zeer goed! Super mooi hostel en een fantastische omgeving. Het is een behoorlijk toeristendorp (westers toeristisch met normaal eten voor Tim, we zijn tenslotte niet allemaal Cultureel Antropologen), maar het bevalt zeer goed. Gister zijn we al samen met onze Chileense vriend en een fiets de omgeving in geweest wat de moeite zeker waard was! We blijven hier waarschijnlijk nog een weekje relaxen om dan richting Laos te vertrekken.

Nou dat waren dan zo'n beetje onze eerste 5 weken! Waarschijnlijk een heel verhaal om te lezen en dan hebben we nog maar een klein beetje verteld. We proberen een volgende update sneller te laten komen. Reken echter nergens op, zoals jullie merken zijn we niet geweldig goed in het bijhouden van een site...

Als het lukt volgen er later deze week nog wat foto's om onze verhalen te illustreren! We hopen dat in Nederland ook alles goed is en we vinden het ook erg leuk om wat van jullie te horen!!

Liefs Tim en Myrte